Η κριτική δεν έχει καταλήξει ακόμα σε μια κοινά αποδεκτή θεώρηση του έργου της Πολυδούρη. Μπορεί οι στίχοι της να μην είναι πρόχειροι και κοινότυποι, όπως γράφει ο Λίνος Πολίτης, ωστόσο αναμφίβολα η γλώσσα και η στιχουργία της απέχουν πολύ από το να χαρακτηρισθούν ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου, ενώ η λογοτεχνική της παιδεία ελέγχεται ως ελλιπής. Παρά ταύτα, τα ποιήματά της γνώρισαν και εξακολουθούν να γνωρίζουν μεγάλη δημοτικότητα καθώς διακρίνονται από μια έντονη μελαγχολία, έναν λυρισμό έντονο και αγωνιώδη και έναν προσωπικό τόνο που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.
Εκτός από τις δυο ποιητικές συλλογές που δημοσιεύθηκαν τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Μαρία Πολυδούρη άφησε πίσω της πολλά ανέκδοτα ποιήματα και ένα μυθιστόρημα, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε μια έκδοση το 1982.
