Το Ιράν, που σήμερα βρίσκεται κυριολεκτικά περικυκλωμένο από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις (Ιράκ, Τουρκία, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Αζερμπαϊτζάν), υψώνει τους τόνους, διεκδικώντας το δικαίωμά του στην ανάπτυξη του «ειρηνικού», όπως το χαρακτηρίζει η Τεχεράνη, πυρηνικού του προγράμματος – κάτι που γνωρίζει καλά ότι αποτελεί κόκκινο πανί για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Είκοσι επτά χρόνια μετά την Ισλαμική Επανάσταση του Αγιατολάχ Χομεϊνί, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν γνωρίζει βαθιές εσωτερικές μεταλλάξεις και έχει εξελιχθεί σε ένα σταθερό καθεστώς που προκαλεί συστηματικά την Ουάσινγκτον. Η εκλογή του Αχμαντινεζάντ προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες σε εσωτερικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο και ανάγκασε τον νέο πρόεδρο να συστήσει μετριοπάθεια. Είναι λοιπόν μάλλον απίθανο να παρατηρήσουμε σημαντικές αλλαγές σε ό,τι αφορά τις βασικές γραμμές της εξωτερικής πολιτικής, με δεδομένη και τη νέα διεθνή και περιφερειακή συγκυρία (δηλαδή την ουσιαστική περικύκλωση του Ιράν από τον αμερικανικό στρατό)… Ο νέος πρόεδρος μπορεί σίγουρα να υπολογίζει στη στήριξη της Κίνας και της Ρωσίας, αλλά είναι μάλλον απίθανο οι δύο αυτές χώρες να προκαλέσουν τους δυτικούς τους εταίρους, υποστηρίζοντας μια επιθετική εξωτερική πολιτική του Ιράν. Αντιθέτως, προκειμένου να ικανοποιήσει τους συντηρητικούς του υποστηρικτές, είναι πιθανόν να επιβάλει περιστολή των ατομικών ελευθεριών, των δικαιωμάτων των γυναικών και των δικαιωμάτων των θρησκευτικών (κυρίως των Σουνιτών) και των εθνοτικών μειονοτήτων (κυρίως των Κούρδων, των Τουρκμένων, των Αράβων ή των Αζέρων), που διεκδικούν τα δικαιώματά τους ως πολίτες. Στο εξής ο συσχετισμός δυνάμεων στο εσωτερικό του κράτους δεν ευνοεί τους οπαδούς των δικαιωμάτων των γυναικών ή όσους προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.